jomsom trekking een tocht over oude pelgrimswegen

Nog aan het nagenieten van de prachtige trekking zit ik te bedenken wat ik jullie daarover kan vertellen. Het is moeilijk om dit kort en helder te vertellen en ik hoop dat de enkele foto’s het verhaal kunnen ondersteunen. De reis begon met het vliegen van Pokhare (op 853 m ) naar Jomsom (op 2743 m ). Natuurlijk weer in een klein vliegtuigje, dit keer vlogen we vlak langs de Machhapuchare en de Annapurna South. De vlucht duurde maar 21 minuten en het is een waar kunststukje om het vliegtuigje tussen de bergen te laveren. Vanwege de windturbulentie gebeuren deze vluchten namelijk alleen ’s morgensvroeg.
Nadat we uitgestapt waren poppelde ik om te starten met lopen maar dan moet je eerst met engelengeduld de hele administatie doorlopen. Deze is sterk verhoogd door de Maoistenactiviteiten en dreiging. Je mag je eerst melden op de luchthaven en daar keurig je trekkingpermit laten zien daarna kun je die opnieuw showen bij de touristoffice en 20 meter verder op bij de politiepost. En als je dan op pad wilt gaan blijkt dat ook de gids zijn papieren moet showen en zijn indentiteitskaart moet inleveren dit om te zorgen dat mocht hij willen vluchten , de grens over naar Tibet, dat hij geen geldige papieren meer heeft.
En dan is het zover, via een enorme rivierbedding lopen we omhoog naar Kagbeni, een plaatsje op 2895 meter. Wat wordt je dan weer klein en nietig als je tussen deze bergen in loopt. In verband met het acclamatiseren op deze hoogte blijven we hier slapen voordat we morgen nog hoger klimmen. Dit dorpje, Kagbeni vormt de grenspost met Upper-Mustang, het verborgen koninkrijk Lo. Het is lang verboden gebied geweest tot mei 1992. Het behoort nu tot Nepal en er wonen velen gevluchten Tibetanen verder is het beperkt toegankelijk voor reizigers maximaal 2000 trekkers per jaar en behoorlijk prijzig.
De tweede dag lopen we door naar Muktinath, een pelgrimsoord, geen lange dag maar wel voelbaar dat je op flinke hoogte bent 3898 meter, de laatste honderd meter gingen merkbaar langzamer. Hoewel ’s middag mijn eetlust nog prima was had ik duidelijk in de avond geen trek meer.
Het landschap is zo desolaat dat ik het gevoel heb dat ik in de film ‘Karavaan’ te zijn. En later hoor ik dat deze ook hier opgenomen is. Om een uur of 3 in de middag trekt het helemaal dicht en begint het zowaar te sneeuwen! Dit blijft de hele avond en nacht door gaan, zodat we de volgende dag door een vers besneeuwd landschap afdalen.
Met prachtige besneeuwde, bereipte bomen en grassen.
Je ziet ook een zeer scherpe overgang waar de sneeuw stopt en het regen wordt. We dalen deze dag flink af naar het plaatsje Marpha (2670m). Dit was een ware verlichting voor mijn hoofd dat de hoogte in combinatie met de sneeuwval niet helemaal prettig vond. Hoewel ik er intens van genoot met mijn ogen.
In de kloof is erg veel wind die al zeer vroeg, rond 9.30 begint. Maar door de regen en de sneeuw van de nacht ervoor hebben we geen last van opstuivend zand.
In de zomertijd, voor de moesson, worden nieuwe routes door de rivierbedding gemaakt, en midden in die enorme vlakte zie je mensen wachten op de lokale bus; een tractor.
Wat ook een apart gezicht is zijn de boeddhistische gebedsmolens die zomaar midden in een weg staan en een soort vluchtheuvel vormen. Omdat je de gebedsmolens alleen maar aan het draaien mag zetten met je rechterhand, ontstaat zo een eenrichtingsverkeer waaraan ook de dieren (muilezels) zich houden.
De volgende 2 dagen dalen we nog verder af naar Tatopani. ‘tato’=warm en ‘pani’ = water. Hier zijn de hotsprings, en na 5 dagen trekking is het een weldaad om in het warme water weer schoon te weken.
Onderweg kwam het regelmatig voor dat er een verkeersopstopping was, door de enorme, lange zwaar beladen muilezelkaravanen. En hoewel ze er gemoedelijk bij staan, vond ik het altijd weer een verademing als ik er zonder schoppende benen tussendoor kon laveren. Toch maakt het geklingel van de bellen een vertrouwd geluid als je aan het wandelen bent.
Ook is het landschap groener en zijn de mensen veranderd van boedhistische gelaatstrekken, naar meer hinduistische gelaatstrekken.
Op 1 april, de 6e dag van de trekking, besluiten we een extra lange dag te doen. Niet vanwege mijn verjaardag, maar omdat er na 2 april een staking is afgekondigd, waardoor er geen bus rijdt en we naar Pokhara terug zullen moeten lopen.Sinds de actie van de koning op 1 februari is er ook geen telefoon meer in de bergen beschikbaar.
We lopen in totaal 7 uur, zonder pauze, waarin we vooral trappen klimmen. En we klimmen van 1189 m naar 2853 m!
Onderweg zien we de vele rododendronbomen in kleur staan. Dit gebied staat ook bekend om zijn maoistische actviteiten en vantevoren was ik al gewaarschuwd voor de mogelijkheid dat ze om een donatie zouden kunnen vragen ($10,-).
Je krijgt wel een bon, zodat je bij een tweede keer deze kunt overhandigen als bewijs dat je al betaald hebt.
Ik had net een hele sloot thee naar binnen gewerkt tijdens een pauze, of Sanu, mijn gids, zegt na 15 min. wandelen dat we weer een korte pauze nemen. Hoewel ik erg verwonderd was, volgde ik naar binnen en daar vertelde hij mij dat de waard beweerde dat er 5 min. geleden maoisten langs zijn geweest en het beter is om een kwartier te wachten.
Toch vertrouwd Sanu het verhaal niet helemaal. We drinken opnieuw mintthee, maar na 15 min wachten nemen we het risico en gaan weer op pad. Aan het einde van het dorp vraagt hij het nog eens extra na, aan een jonge vrouw, die beweert dat er al dagen geen maoisten zijn gesignaleerd en we komen tot de conclusie dat dit waarschijnlijk een verkoop truc is. Later blijken er meer gidsen in de valkuil te zijn getrapt.
’s Avonds in de guesthouses worden er onder de grote eettafels bakken met hete kolen geplaatst en met allerlei internationale trekkers is het dan gezellig tafelen en vaak warm, maar zeer vroeg naar bed.
2 april is het extra vroeg opstaan. Kwart voor 5 worden we gewekt en lopen om 5 uur al naar boven, Poon Hill op. Een bekend uitzichtpunt voor de zonsopkomst en hoewel de zon nog moet verschijnen, ben ik al drijfnat van het zweet als we bovenaan staan. Ten slotte is het 400m omhoog, in 45 min. klimmen, maar dan zie je ook wat.
Naar beneden voor het ontbijt gaat vlotter, we vertrekken met lopen om 7.30, iets later dan de normale tijd.
De laatste dagen van de trekking lopen we vaker door kleine bergdorpjes, waar je veel graanvelden, maar ook groentevelden ziet. Vaak ben ik de enige gast in het dorp. Op een gegeven moment zie ik wel 20 kinderen uit een klein kamertje komen en uitwaaieren over het dorp. Het blijkt dat daar de enige tv staat die het dorpje rijk is.
Dinsdag 5 april eindigen we de trekking door af te dalen via Damphus, naar Phedi. De weg naar Pokhara is verlaten. We zien alleen een touristenbus en een ambulance rijden en de straat (highway) wordt gebruikt om te gaan volleyballen en cricket te spelen. Het is voor ons nog 16 km naar het centrum lopen. Na ong. 12 km. lopen kunnen we verder met de stadsbus die wel mag rijden en om 10.30 ‘smorgens ben ik dan terug in het guesthouse, waar ik dan heerlijk geniet van de douche en later van de vele mails en felicitaties; bedankt iedereen! Het geeft me een warm gevoel.
Ik hoop dat jullie ook van dit verslag kunnen genieten. Nu weinig te melden over de kinderen, komt volgende keer weer. Ik ga nu aan de dalh baath bij de gids thuis en dan is het Namaste ani feri vetalau!