op verkenning door pokhare

Pokhare brengt mij in een totaal andere sfeer. Er is hier een kakafonie van nieuwe indrukken die op mij afkomen en alle zintuigen worden geprikkeld, op een positieve manier krijgen ruiken, voelen, zien , horen en proeven een nieuwe betekenis.
Ook dit is en hoort bij Nepal en hoewel ik het best spannend vond om hier weer opnieuw te beginnen gaat alles erg vlot en voorspoedig. Zo snel dat ik na een week het werk praktisch afgerond heb en dat ik nu morgen een trekking kan gaan beginnen van 10 dagen lang.
Maar nu wil ik eerst deze week met jullie doorlopen. Allereerst de vlucht naar Pokhare (25 min) in een 20 persoonsvliegtugje blijft een belevenis zeker als een echte stewardess, wanneer het vliegtuig nog op de grond staat, een dienblad vol snoepjes en watjes voor je oren begint uit te delen. Hier krijgt het zien en horen mijn eerste prikkels helaas was het weer bewolkt zodat ik geen foto's kon nemen maar ik vlieg nog terug en krijg een herkansing. Eind van de middag ga ik op zoek naar een leuk guesthouse en de eerste is meteen raak. Er is hier zoveel ruimte om de huizen heen , brede straten en royale voortuinen waar de amarylissen in de volle grond rijkelijk bloeien, fel rood maar ook andere bloemen tonen hun kleurrijke pracht en hiertussen door dansen en fladderen nu vele vlinders.
Als ik 's avonds bij het heldere sterrenlicht terug loop zie ik een nepalees een voor een de straatlantaarns aansteken dat wil anno 2005 zeggen de stekker achterin stoppen of de schakeling omdraaien. Een arbeidsintensief klusje maar het spaart energie want alleen bij de questhousen die gasten hebben wordt het licht aangedaan en dat is helaas nog weinig. Met de toeristen stroom is het triest gesteld en ook nog enorm gekelderd door de politieke situatie. Vandaag hoorde ik dat er een banda aankomt (staking) vanaf 2 april tot 12 april maar ook is er een koolbanda (groente) en dat geeft voor de nepalese bevolking weer ongemak en dure kosten.
Na een heerlijk stil nachtje in dit relaxe oord wordt ik vroeg gewekt door de vogels die een uitgebreid fluitconcert weggeven en als ik dan de deur open is mijn eerste aanblik de schitterende Machhapuchehare oftewel de Staartvinberg deze staat vol trots te pronken recht voor mij uit en helder in al zijn pracht dat ik eerst ademloos sta te genieten en dan pas de camera pak. Ik voel me als een kind zo blj dat ik dit mag zien. Later op de dag verdwijnt de berg in de wolken en komt ook verder in de week nog maar zelden te voorschijn.
Het weer is afwisselend strak blauw en dan een dag met bewolking met soms een regenbuitje. Er is een avondklok om 10 uur 's avonds moet alles dicht en stil zijn, normaal is 5 min later geen probleem maar hier wordt streng gecontroleerd door de politie vermoedelijk doordat in de bergen het centrum van de maoisten ligt.
Pokhare ligt aan het 2,5 km lange pewameer , waarin men volop actief is met vissen.
Het is mogelijk om vroljke gekleurde roeibootjes te huren en daarmee peddelen je relax over het meer naar de overkant. Je hebt maar een riem zodat je op de achterkant van de boot gaat zitten op te peddelen tenslotte past vaart en snelheid niet in de aard van de nepali behalve als ze gaan lopen dan zijn ze een stuk sneller zonder schijnbare vermoeidheid. Ook de wandeltijd die ze aangeven mag je gerust verlengen. Dit merkte ik de eerste dag goed toen we voor het project om een kind te bezoeken de bergen ingingen, en zei een half uurtje lopen dit werd 50 min klimmen.

Over het project,de kinderen hier in pokhare zijn een jongen en een meisje. Het meisje is eigenlijk een jonge vrouw van 18 jaar. Haar naam is Dhan Maja Sharma. Zij is toen ze tussen de 6 en 9 maanden oud was gevallen en heeft daarbij hersenletsel opgelopen. Ze is de jongste van 7 kinderen. Dhan Maja leeft met haar moeder,Gangi Sharma (63 jaar ) hoog in de bergen.
Om er te komen nemen we eerst de bus uit Poghare en slingeren zo'n klein uurtje omhoog, stappen op een bergpas uit en lopen dan een kleine 50 minuten alleen maar trappen omhoog door de heuvels totdat we bij een aantal boerderijachtige hutjes aankomen de praktische tegen elkaar aanstaan met enkel korte smalle paadjes ertussen. Net of er maar een klein stukje grond geschikt is om te bouwen en iedereen elke meter benut heeft. Daar ligt Dhan Maja voor het hutje op het erf, te genieten van de biscuits die we meegenomen hebben. Helaas ben ik dit keer in de haast mijn digitale camera vergeten en houden jullie de foto's voorlopig nog te goed. Van haar moeder begrijpen we dat Dhan Maja het mentale niveau heeft van een 2 jarige en ik merk en zie dat ze een halfzijdige verlamming heeft waarbij de linkerarm totaal geen functie heeft en haar linkerbeen een contractuurstand heeft ontwikkeld zodat ze er niet op kan staan.
Ze beweegt zich voort met steun van haar rechterhand door op de grond af te zetten en schuift met haar billen naar de plek waar ze heen wilt. Hoewel het misschien mogelijk is haar met veel moeite en geduld nog iets te leren is het de vraag of ze er gelukkige en vroljker door wordt en dat is ze nu wel. De grootste zorg van de moeder is de toekomst wat gebeurt er met haar dochter als moeder overlijdt of niet meer er voor kan zorgen. En die vraag te beantwoorden is niet gemakkelijk.
Ook voor de jongen, Nil Raj Baral, is de hulpvraag niet duidelijk. Als ik hem thuis bezoek is het al snel duidelijk wat men bedoelde met slow mental deze jongen is 20 jaar en heeft het Downsyndroom. De familie heeft al alles gedaan aan onderzoeken en artsen en hij is zelfs 4 jaar naar school geweest. Hij lijkt goed verzorgd te worden met liefde door de hele familie, hij is vrolijk maar werkt niet. Ik krijg de indruk dat de familie alles uit de kast wil halen want de westerse methodes zijn immers de beste. Hier komt toch een stukje acceptatie en kennis over het ziektebeeld om de hoek kijken.
Om toch een beter beeld te krijgen van de mogelijkheden hier netwerk ik verder door en maak een afspraak bij de CBRS organisatie. Hier wordt ik uitgebreid ontvangen en leg hun de beide situaties voor. Dhan Maja wordt in hun homevisitingprogram opgenomen en men vertelt dat men tot 25 jaar werkte maar nu zijn er plannen om langer te begeleiden. Ze hebben een uitgebreide regio maar in het Pokhare district richten ze alleen op de fysieke beperking en verwijzen ze voor Nil Raj naar een Mentally retarded association mogelijk is hij daar al bekend. Na 2 uur praten en een rondleiding heb ik een positief en uitgebreid beeld van de organisatie wat ik in Nederland wil terugkoppelen.

Er gebeurt nog veel meer hier. Terwijl in Nederland Goede Vrijdag gevierd wordt is hier Holy gevierd een feest waarbij je onder de kleurstof en water komt als je op de verkeerde plek bevindt, een erg vrolijke gebeurtenis. Zie ook de foto's
Ik heb mijn rugzak gepakt en vlieg morgenvroeg naar Jomsom en ben dan 10 dagen lang een stukje lopen op het dak van de wereld.
Nameste mero sathie's