de kop is er af
Door: Jos
Blijf op de hoogte en volg jos
15 Juni 2006 | Nicaragua, Chinandega
Het is veel -enorm- veel wat er op ons afkomt tijdens het verblijf in Nicaragua.
En dan bedoel ik vooral de vele indrukken, de contacten met de mensen, de gebeurtenissen die in een dag ons overkomen. We hebben acht effectieve dagen die we kunnen gebruiken om het beeldmateriaal te maken en dat voelde zeker in de eerste dagen als een bepaalde verantwoording een zekere druk op mijn schouders. Gelukkig bleek al snel na de eerste fotosessie en de evaluatie op de laptop dat er bruikbaar materiaal tussen zit.
Het omschakelen van klimaat, het tijdverschil, gewoon het acclimatiseren heeft zijn tijd nodig.
Uiteindelijk denk ik dat we straks voldoende beelden mee naar huis nemen die een goed beeld gaan geven van het leven van de kinderen hier in Chinandega. We zijn begonnen in een ziekenhuis, een kliniek voor vrouwen en kinderen. We waren overal welkom en het is vanzelfsprekend dat we foto’s maken. Niks geen papieren met toestemming etc. We kregen een uitgebreide rondleiding en overal zijn opvallende muurschilderingen die een stuk voorlichting gaf over het belang van borstvoeding boven flesvoeding. Muurschilderingen zijn een algemeen middel ook op scholen en in de stad zien we veel gebruik hiervan. Het valt op dat bijna alle kinderen een infuusnaaldje in de arm hadden en de oudere kinderen ziekenhuishemdjes droegen. Het is gaan en komen van familieleden en toch heerst er een rust. Midden in het gebouw ligt een open plek waarin wat speelgoedtoestellen staan, veel lijkt vergane glorie door verfeloosheid maar alles wordt er goed onderhouden en er wordt veel schoongemaakt, gedweild.
Een heel andere dimensie was voor ons het fotografen op school en thuis bij de gezinnen van een viertal schoolkinderen. Deze kinderen waren uitgezocht door een directrice van school waar we ’s morgens op bezoek waren geweest. Dat was trouwens een enorme overval voor ons dit keer. De kinderen waren enorm uitgelaten en sprongen letterlijk van hot naar haar om maar voor de camera te mogen komen. Het is zoals Petra noemden stuiter, stuiter, stuiter. Door dit gekrioel was het lastig om de kinderen geïsoleerd voor je lens te krijgen. In de klassen zitten een 60 tal kinderen maar ik kreeg niet het idee dat er streng les werd gegeven, er is alle ruimte om te bewegen.
Alle klassen van deze school hebben een open kant die aan het schoolplein staat. Op het plein staat het toiletgebouwtje en een soort kantine.
Javier, de directeur van Chinantlan, de zusterorganisatie van de stedenband vertelde ons dat de Nicaraguaanse bevolking bestaat uit kinderen van 0 tot 16 jaar en hiervan is 60 procent vrouw. Dit is ook de reden dat hier alle kinderen maar een dagdeel naar school gaan en het andere dagdeel helpen, werken op de markt of het verkopen van kleine producten zoals kauwgom, shampoo.
In de middag zijn we op pad gegaan om de kinderen thuis te bezoeken. Dit was zeer confronterend in allerlei opzichten. Ik heb eens gelezen dat je aan de blik van armoede kan wennen en dat is hard maar waar, maar het went absoluut niet wanneer je ziet dat de hoop verdwenen is. Ieder mens heeft recht op een kans, op hoop dat het veranderen kan. En dat verschil hebben we gevoeld en gezien. En dat deed veel met ons.
Het eerste gezin dat we bezochten was die van Kevin, een waar welkom viel ons ten deel. Met 12 mensen wonen ze in een klein betonnen huisje met een stuk grond waar eenden, kippen en een varken rondgescharreld. We kregen een kokosnoot en koek en ze waren blij en verguld met ons bezoek. Kevin verkoopt ’s middags kokosnoten op de markt samen met zijn moeder en oma is thuis bij de andere kinderen. Er straalde veel liefde en warmte en er is een vrolijkheid met elkaar.
Marvin, de tweede jongen die we bezoeken, woont in een andere buitenwijk. Hier was het huis opgebouwd van houten latten en golfplaten waar met landbouwplastic het hutje waterdicht werd gemaakt. Zijn moeder woont er met 6 kinderen. Zijn broers waren nu naar school. Terwijl zijn moeder dit vertelde, had ze een monotone gelaatsuitdrukking en een lege blik in haar ogen. Ondanks het feit dat we welkom waren om te fotograferen, voelde het triest. Er sprak geen hoop uit. De kinderen om haar heen hadden dezelfde gelaatsuitdrukking hierdoor voelde wij ons geremd en bezwaard om te fotograferen. Natuurlijk hebben wij foto’s gemaakt want dat werd ook verwacht door de familie.
Gelukkig kunnen we samen over praten wat het allemaal met ons doet . We gaan door met het project . Ons programma wordt goed gevuld en de resultaten zien jullie in oktober.
En dan bedoel ik vooral de vele indrukken, de contacten met de mensen, de gebeurtenissen die in een dag ons overkomen. We hebben acht effectieve dagen die we kunnen gebruiken om het beeldmateriaal te maken en dat voelde zeker in de eerste dagen als een bepaalde verantwoording een zekere druk op mijn schouders. Gelukkig bleek al snel na de eerste fotosessie en de evaluatie op de laptop dat er bruikbaar materiaal tussen zit.
Het omschakelen van klimaat, het tijdverschil, gewoon het acclimatiseren heeft zijn tijd nodig.
Uiteindelijk denk ik dat we straks voldoende beelden mee naar huis nemen die een goed beeld gaan geven van het leven van de kinderen hier in Chinandega. We zijn begonnen in een ziekenhuis, een kliniek voor vrouwen en kinderen. We waren overal welkom en het is vanzelfsprekend dat we foto’s maken. Niks geen papieren met toestemming etc. We kregen een uitgebreide rondleiding en overal zijn opvallende muurschilderingen die een stuk voorlichting gaf over het belang van borstvoeding boven flesvoeding. Muurschilderingen zijn een algemeen middel ook op scholen en in de stad zien we veel gebruik hiervan. Het valt op dat bijna alle kinderen een infuusnaaldje in de arm hadden en de oudere kinderen ziekenhuishemdjes droegen. Het is gaan en komen van familieleden en toch heerst er een rust. Midden in het gebouw ligt een open plek waarin wat speelgoedtoestellen staan, veel lijkt vergane glorie door verfeloosheid maar alles wordt er goed onderhouden en er wordt veel schoongemaakt, gedweild.
Een heel andere dimensie was voor ons het fotografen op school en thuis bij de gezinnen van een viertal schoolkinderen. Deze kinderen waren uitgezocht door een directrice van school waar we ’s morgens op bezoek waren geweest. Dat was trouwens een enorme overval voor ons dit keer. De kinderen waren enorm uitgelaten en sprongen letterlijk van hot naar haar om maar voor de camera te mogen komen. Het is zoals Petra noemden stuiter, stuiter, stuiter. Door dit gekrioel was het lastig om de kinderen geïsoleerd voor je lens te krijgen. In de klassen zitten een 60 tal kinderen maar ik kreeg niet het idee dat er streng les werd gegeven, er is alle ruimte om te bewegen.
Alle klassen van deze school hebben een open kant die aan het schoolplein staat. Op het plein staat het toiletgebouwtje en een soort kantine.
Javier, de directeur van Chinantlan, de zusterorganisatie van de stedenband vertelde ons dat de Nicaraguaanse bevolking bestaat uit kinderen van 0 tot 16 jaar en hiervan is 60 procent vrouw. Dit is ook de reden dat hier alle kinderen maar een dagdeel naar school gaan en het andere dagdeel helpen, werken op de markt of het verkopen van kleine producten zoals kauwgom, shampoo.
In de middag zijn we op pad gegaan om de kinderen thuis te bezoeken. Dit was zeer confronterend in allerlei opzichten. Ik heb eens gelezen dat je aan de blik van armoede kan wennen en dat is hard maar waar, maar het went absoluut niet wanneer je ziet dat de hoop verdwenen is. Ieder mens heeft recht op een kans, op hoop dat het veranderen kan. En dat verschil hebben we gevoeld en gezien. En dat deed veel met ons.
Het eerste gezin dat we bezochten was die van Kevin, een waar welkom viel ons ten deel. Met 12 mensen wonen ze in een klein betonnen huisje met een stuk grond waar eenden, kippen en een varken rondgescharreld. We kregen een kokosnoot en koek en ze waren blij en verguld met ons bezoek. Kevin verkoopt ’s middags kokosnoten op de markt samen met zijn moeder en oma is thuis bij de andere kinderen. Er straalde veel liefde en warmte en er is een vrolijkheid met elkaar.
Marvin, de tweede jongen die we bezoeken, woont in een andere buitenwijk. Hier was het huis opgebouwd van houten latten en golfplaten waar met landbouwplastic het hutje waterdicht werd gemaakt. Zijn moeder woont er met 6 kinderen. Zijn broers waren nu naar school. Terwijl zijn moeder dit vertelde, had ze een monotone gelaatsuitdrukking en een lege blik in haar ogen. Ondanks het feit dat we welkom waren om te fotograferen, voelde het triest. Er sprak geen hoop uit. De kinderen om haar heen hadden dezelfde gelaatsuitdrukking hierdoor voelde wij ons geremd en bezwaard om te fotograferen. Natuurlijk hebben wij foto’s gemaakt want dat werd ook verwacht door de familie.
Gelukkig kunnen we samen over praten wat het allemaal met ons doet . We gaan door met het project . Ons programma wordt goed gevuld en de resultaten zien jullie in oktober.
-
15 Juni 2006 - 21:40
Tine En Bert:
Hoi Jos,
Het moet inderdaad heel erg confronterend zijn en dan vraag je je af:waar maken wij ons hier druk om, zo'n onnozelheden!!!Erg benieuwd om de foto's te zien. Zou het niet mooi zijn om daar een kort gedicht en tekstje bij te kunnen plaatsen ,zodat je ook je eigen gevoel erbij kan brengen ? Hou je goed !
groetjes, tine en bert -
15 Juni 2006 - 22:03
Yvonne:
Hoi Jos,
Wat schrijf je weer een prachtig verhaal. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. Veel succes met de rest van de reportages. 't komt goed.
Tot gauw
Yvonne -
16 Juni 2006 - 05:35
Gerda:
Voor de komende paar dagen veel sterkte en oo veel plezier toegewenst -
16 Juni 2006 - 06:33
Tineke Caspers:
Mooi verhaal, heel herkenbaar.Ik vind het altijd zo triest dat de kinderen de dupe worden van deze systemen terwijl ze wel de toekomst zijn. Ja, als je wieg daar heeft gestaan moet je heel sterk zijn om daar uit te komen. En kansen hebben natuurlijk.Wens jullie een leerzame tijd en maak mooie plaatjes. Groet Tineke. -
16 Juni 2006 - 08:21
Ludy:
Hallo Jos
Wat geef je weer duidelijk weer wat je meemaakt. Als ik je verhaal lees komen daar vanzelf beelden bij naar boven en ik ben dan ook heel benieuwd hoe jou beeldmateriaal er straks uitziet.
Nog heel veel succes en tot snel.
groetjes Ludy -
16 Juni 2006 - 10:20
Karin:
Hoi Jos,
Ik ben benieuwd naar de foto's. Zo besef je denk ik pas echt hoed goed wij het hebben. Succes verder!!
Groetjes Karin -
16 Juni 2006 - 15:37
Hanny:
hallo Jos, wat een uitgebreid verslag weer, zijn benieuwd naar de foto's en naar je ervaring van anders fotograferen.
gr hanny -
16 Juni 2006 - 21:15
Peter Dirkse:
ha die Jos,
leuk om je toch weer vlakbij te voelen als je die verhalen leest. Fijn om het zo actueel te volgen.
groetjes -
17 Juni 2006 - 10:58
Johan En Joke:
Hoi Jos,
Ja dit is geen vacantie maar deze indrukken doen je wel wat.Misschien worden
door jouw foto's hun levensomstandigheden wel een stuk verbeterd.Daarom
je best voor ze blijven doen.tot spoedig ziens,
je ouders -
26 Juni 2006 - 20:19
Monique:
Typisch Jos, warm en liefdevol geschreven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
