festivals en andere feesten

Er is zoveel te melden, elke dag beleef ik wel iets nieuws. Er is altijd wel wat te vieren, een belangrijke levensmotto van het Nepalese volk. Ze vieren dan ook veel. Zo schreef ik al eerder dat de afgelopen weken de tijd van bruiloften wat de reden was dat er ook volop fruit te koop is en regelmatig de live muziek mij passeerden.
Mijn eerste zaterdag, 5 februari, de enige echte vrije dag hier werd ik uitgenodigd om bij the certification te zijn. Het was de diplomauitreiking aan 60 studenten , die een drie maanden basis computorcursus gevolgd voltooid hadden(word, exel, paint etc.) Deze is cursus is deels met hulp van de NDA opgezet en dat is de reden dat ik tot mijn grote verrassing als speciale gast werd verwelkomd en op het podium mocht plaats nemen. Er volgden vele speeches en dit gebeurden grotendeels in het engels zodat ik aardig kon volgen waar ze over spraken. Het is verrassend te merken dat hier in Nepal engels echt de tweede taal is al spreken de meeste het liever niet, ze begrijpen je goed. Tot slot vonden ze het een hele eer om de certificaten uitgereikt te krijgen door mij, sommigen waren zo verlegen dat ze me amper durfde aan te kijken. Ik toren dan ook als een reuzin boven hun uit. Na 60 maal felicitaties en gelukwensen vinden er discussies plaats over het feit dat de kosten van de cursus van 100 roepies (= 1 euro) naar 300 roepies is gestegen -een standaard cursus zonder subsides is 1300 roepies. Er wordt uitgelegd dat sponsoring gezocht wordt in Nepal omdat dat een stevige en veilige fundering is dan afhankelijkeheid uit het buitenland. Het is dan 4 dagen na de actie van de koning.
Tot slot wordt ik overrompeld met de vraag of ik ook wat wil zeggen en daar sta ik dan! Gelukkig kan ik het kort en wens ik hun een een boeiende reis in de computerwereld zoals ik het een boeiend reis door Nepal vindt. Het leuke effect van deze diplomering is dat ik nu herken wordt in baktapur en er meer aanspraak is door nepalesen. Na alle plechtigheid is het tijd voor daal-baht het nationale gerecht van rijst met curry’s en linzensaus. Dat smaakt altijd goed.
Het volgende festival is volgens mij en met mij vele anderen op 9 februari Losar. Het Tibetaanse nieuwjaar en dan moet je natuurlijk op de plek zijn waar veel tibetanen komen.
Met nog wat andere nederlanders nam ik dan ook de taxi naar de grote Bodna temple waar ik al eerder over schreef. En we lopen enkele rondjes om de temple heen, hoewel ik weinig merk van losar valt wel op dat er veel meer tibetanen zijn bedevaartsreizigers en er nog meer vlaggen hangen. Dan kom ik een bekende tegen van een terras in baktapur die mij toen al vertelde op zoek te zijn naar goede klankschalen en hiermee cursus geeft in Portugal. Samen met haar bezoeken we een nepalees die haar priveles geeft in de singingballs en wij krijgen een miniles hoe de klankschaal vast te houden en te gebruiken ook waar we op moeten letten wat en welke klank je moet zoeken. Het is al bijna donker als we een speciale happening zien. Bij de opening van de opgang van de stupa ligt een groot kleed waarop een geweldige grote berg rijst ligt met er op en tussen snoep, koekjes en fruit. Erom heen zitten Lama’s die beginnen te spelen op wat lijkt grote schelpen (slakken) trommels en fluiten tussendoor prevelen ze hele teksten op van perkamenten vellen.
Als ik 2 dagen later door de velden loop met Marieke komen we bij een boedistisch klooster aan en worden uitgenodigd voor een special losar eten en nieuwsgierig als we zijn gaan we hier natuurlijk op in en krijgen tot onze verrassing een grote schaal met koekjes met snoep erdoor met boven op fruit natuurlijk mag ook de zoute thee met melk niet ontbreken..
Maar ik heb nog meer meegemaakt en dat is een bijzondere hindu gebruik. Het heet Swosihani mata, of shrishoestnie dit duurt een hele maand lang en vooral vrouwen nemen er aan deel. Je doet dit als je een hele belangrijk wens hebt bijv een zieke man of nog geen kinderen etc. Een maand lang draag je geen schoeisel eet alleen groene producten en fruit, veel reiningen en heiligingen maar ook lange marsen lopen naar andere tempels soms wel 40 km op een dag. Om dit hele gebeuren heen is een grote braderie met marktverkoop en vele spelletjes o.a. een soort roulette zie ook de foto’s Het meest bijzondere was wel dat ik samen met marieke de enige touristen waren. We hebben daar een bijzonder ontbijt gehad, een soort neutrale pannekoek met een kletskoekje er binnen in heerlijk maar behoorlijk zoet wordt Jery Swary genoemd.
Tot mijn grote verbazing zag ik van de week om 8 uur s'morgens de kathamandumarathon voorbij komen dit is misschien iets voor ico? alleen maar blanke mensen deden er aan mee verder zeer verzorgd met water en ambulance paraat.
Als ik vertel hoelang ik hier blijf is het eerste wat men mij hier vertel dat ik er dus ben als er hier nieuwjaar wordt gevierd en vooral in baktapur is dat heel bijzonder 4 dagen feest met optochten en veel dronken mensen s'avonds maar tegen die tijd schrijf ik jullie vast over.
verder kwam ik gisteren op straat een grappig schouwspel tegen een verkleedde man met een prachtig masker op was met kinderen aan het spelen. Ik mocht absuluut geen foto's maken want dit was een god en daar maal je geen foto's van
Nu verder over Bhagawatti en haar moeder Indirea, er zijn nog meer feiten boven water gekomen zo blijkt de moeder in een isolement terecht gekomen te zijn heeft geen vrienden of kennissen meer omdat men denkt dat een gehandicpt kind mogelijk besmettelijk is. Haar man heeft haar verlaten en er gaan geruchten dat hij weer gaat trouwen je kan hier gerust 10 vrouwen hebben hoewel het niet meer zo gebruikelijk is voor de hedendaagse tijd. Ook de moeder heeft dus hulp nodig. Ik had een afspraak gemaakt met het enige Centrum in Nepal op dit gebied en we kregen een uitnodiging om langs te komen met bhagawatti en haar moeder. Afgelopen maandag zijn we daar geweest en de oude prof. ontving alleen mij en Mala keek absoluut niet om naar Bhagawtti of moeder. Hij rafelde de folder af hammerde op het feit dat de ouders het moeten doen het is hun verantwoordelijkheid oftewel hun kruis dat ze moeten dragen belachelijk om te denken dat er misschien dagopvang of tehuizen zouden zijn voor dit soort kinderen. Ik had geen prettig gevoel over deze prof erg star en hoog boven iedereen verheven.
Gelukkig had Mala het zelfde gevoel toen we buiten stonden. We gaan iets anders zoeken en vanmiddag hoop ik weer verder te kunnen werken hieraan. We willen een soort dagopvang bijv. voor 3 of 4 uur vinden waar Bhagawatti therapie krijgt en moeder wat kan werken en andere contacten kan opbouwen.
Sorry voor de lengte van het verslag maar er valt zoveel te melden, wie weet wordt ik in de toekomst korter van stof.Ook ben ik vandaag met een prive leraar begonnen met het ophalen en oefenen van de nepalese taal.
Feri Veutalaa, Tot ziens.