Uit het dagelijkse leven
Door: Jos
Blijf op de hoogte en volg jos
11 Maart 2005 | Nepal, Kathmandu
Dat de nepalese vriendelijk,gastvrij en behulpzaam zijn heb ik al eerder geschreven maar niet ondersteund met voorbeelden. In de ochtenden loop ik na mijn ontbijt vaak een uurtje of 2 door de omgeving (fotojacht). Bijna altijd krijg ik het verzoek om te gaan zitten voor een klein gesprek en met handen en voeten en wat Nepalese woordjes zijn dit leuke ontmoetingen vaak bieden ze me thee of water aan.
Gisterochtend zat ik om half 11 morgens aan de huisgemaakte raksi pittig! De nepalese thee is op basis van melk en veel suiker waarin een theezakje wordt gehangen dus geen thee met melk maar melk met thee. Het geeft je gauw een vol gevoel. En wordt met de tijd lekkerder.
Zoals de meeste lezers begrepen hebben zijn mijn ouders ook in nepal geweest en ondanks de wat trubbelige reis (ze hadden last van de staking en moesten een week eerder terugvliegen) hebben ze aan de lijf ondervonden hoe behulpzaam men is. Spontaan stopt een auto en gooit 4 jonge mensen eruit die konden wel naar boven gaan lopen.
Mijn ouders mochten meerijden naar de top een view towerpoint. Ik ben keurig omhoog gelopen en we hadden boven zo’n helder weer dat we de Mount Everest hebben zien liggen. Weer zo’n kadootje want nu hier de lente met 29 tot 30 graden is aangebroken is het weer vaak nevelig.
Een aparte en leuke ervaring was ook de kapper. Ik had een zakje henna van thuis meegenomen en wilde dit weleens uitproberen op mijn kamer ging dat moeilijk dus vroeg ik Santi een van de leraressen van het centrum waar ik moest zijn. De beauty salons staan met de borden op de gevels maar de salon is niet zichtbaar van de weg in tegenstelling tot de herenkappers die overal op straat gebeuren. Santi wist een goede salon en ging mee. Met veel verve en geduld werd de henna ingebracht en moest een uur inblijven ondertussen was er een andere klant binnen gekomen voor het epileren van de wenkbrauwen een kunstige gezicht hoe dat gebeurt met een lang stuk draad tussen de tanden van de kapster en vingerwerk werden de haartjes verwijderd. Manicuren voor voeten en handen gebeurt ook in de salon. Ik vermoed dat ze wilde sluiten want na een half uurtje (45 min ) werd ik geroepen om te spoelen,ik werd in een open binnenruimte gebracht en met de tuinslang en zeer koud water werd mijn haar uitgespoeld. Niet alles zo te voelen maar men zei dat ik vanavond maar mijn haar moest wassen met shampoo wat ik zeker van plan was. Toch kwam er nog een fohn aan te pas om het haar te drogen.
Na afloop vroeg Santi of ik met haar mee naar huis ging. Ze woont in een oud Newarihuis een smalle donkere doorgang en na de nodige trappen liet ze me vol trots haar kamer zien. Men loopt hier altijd op slippers zomer en winter omdat je zo gauw je ergens binnen komt je de schoenen uitschopt en op blote voeten binnengaat. Binnen ligt zeil en meestal een rieten mat of tapijt vaak al erg versleten met de nodige gaten.
Bij Santi stond behalve de twee bedden waar men met vieren slaapt(de vrouwen) een soort spinnenwiel waar haar moeder spint en weeft met heel fijnen garen voor de pashmina’s. Verder kennen ze geen kasten maar een grote lat waar een enorme berg kleding over heen ligt. Haar jongste zusje komt binnen in haar schooluniform graait in de grote berg loopt weg en komt even later omgekleed terug en gooit de rest er weer op behalve de stropdas die wordt keurig opgehangen.
Verder staat er in de kamer een grote dekenkist met erop een televisie er is 1 gloeilampje aan het plafond verder kaarslicht. Onder het bed haalt ze de suiker en thee tevoorschijn. Santi vertelt dat ze ‘s morgens van 6 uur tot 10 uur naar school gaat voor engelse les dan terug naar huis voor ontbijt (rijst en linzen ) en om 1300 gaat ze dan naar DMD centrum. Ze is 18 jaar en wil graag lerares worden. De meeste huizen hebben om in het woongedeelte te komen trappen.Beneden is of een berging voor motors etc of een winkel. De bovenste verdieping is de keuken. De reden is mogelijk dat etensgeuren snel weg zijn maar een betere reden is dat men vroeger op hout stookten en hierdoor vaker brandjes waren men kon dan nog vluchten uit het huis.
Met Surjan van het DMD ben ik begonnen een soort kijkdoos te maken van een droomstad. Hij tekende een klassiek newari huis met drie verdiepingen en toen ik vroeg of er geen planten /bloemen waren tekenden hij die op het dak. Natuurlijk en stom van mij maar hier staan de planten allemaal op het dak ook beneden tekende hij geen ramen alleen een deur.
Verder zie je overal kleine overdekte (schaduw) hangplekjes zelf in het veld staan ze een soort rustplek (schuilplek) Hier in de stad rol je je mat uit en “hangen” maar of zo als het mij overkwam op 4 maart toen ik de jongens Mohan en Kumar bezocht.
Laat ik bij het begin beginnen. Mala en ik kwamen met de bus uit Baktapur. Bij de bus staat Indria met Bhagawatti en nog een heel gezelschap ons op te wachten. Dit bleek Mohan met zijn vader en Kumar met zijn moeder. Het appartement van Indria is te ver weg en dus zoeken naar een plek waar we konden gaan zitten praten. Men weet een tempel en daar lopen wij op af. Midden op het tempelplein staat zo’n overkapping en daar nemen we plaats. Als ik begin te vragen staan er gelijk een hele meute belangstellenden om mij heen. Hoe kan ik dan bij een puber van 14 jaar een lichaamlijk onderzoek doen? Men gaat op zoek en achter een klein deurtje op het tempel complex vinden we zo’n gallery en ik rol daar een mat uit en vraag of Mohan zich wil uitkleden kost even overredingskracht maar toch lukt het. Ook mag ik een filmpje maken helaas is dit bestand te groot om over te mailen Oke, nu iets over de situatie van deze twee jongens Mohan en Kumar ,allebei 14 jaar met totaal verschillende problematiek.
Mohan heeft toen hij 1 jaar oud was koorts gekregen en krachtverlies van alle ledematen (polio,encephalitis?) nu is er met name een groot probleem in het belasten van het rechterbeen deze heeft totaal geen functie meer de voet is vergroeid in een lastige stand hij belast met gekantelde enkel ?voet de buitenste voetrand. Verder is er zeker 5 cm beenlengte verschil en ook de knie is instabiel door absoluut geen spierkracht. Omdat ook de linkerarm is aangedaan met gelukkig nog redelijk functie loopt hij steunend op een lange paal(bamboe) en hinkt zo vooruit. Zijn vader heeft net zelf drie zware buikoperatie achter de rug maar zorgt nu voor het gezin want moeder ligt in het ziekenhuis vanwege een val uit een boom bekken gebroken. Mohan heeft nu binnenkort examens en na die tijd hopen we een afspraak te kunnen maken bij een orthopedische arts in hetzelfde ziekenhuis als de moeder ligt.
De andere jongen Kumar blijkt regelmatig te vallen. In eerste instantie begreep ik hun verhaal niet helemaal want hij liep rustig mee naar de tempel en er viel me niets op wel dacht ik dat hij slecht zag. Bij het doorvragen lijkt het op kleine absences toch nog wel 2/3 per uur. Hij is ook nooit naar school geweest verder is hij net uit het ziekenhuis ontslagen waar hij een hartoperatie heeft gehad. Voor hem gaan we de neuroloog consulteren mogelijk nog komende week. Waarschijnlijk volgen er nog diverse onderzoeken.
Toen ik klaar was met de intake en nog eens goed om mij heen keek realiseerde ik me dat dit toch wel een erge aparte situatie en ervaring was. Jammer dat er geen derde bij zat om dit op de foto vast te leggen want de situatie was het waard en ik hoop dat jullie dat samen met mij ook ervaren.
Als fysiotherapeut in een vreemd land een consult doen in een tempelcomplex in de open lucht. Voorlopig waren dit de kinderen uit de buurt. Ik heb nog een kort weekje hier en dan vlieg ik naar pokhare voor de andere kids.
Helaas begint het budget te slinken (niet mijn persoonlijke ondanks het verlies van portomonee met pinpas en credit vaak zit het mee soms zit het even tegen) maar ik bedoel van het gehandicaptenproject dus wees niet verbaast als ik via deze weg in de toekomst een actie bekend maak waarop ik probeer nog wat geld op te halen maar daarover later meer.
Nameste, voli Fetaulaa(tot de volgende keer).
Gisterochtend zat ik om half 11 morgens aan de huisgemaakte raksi pittig! De nepalese thee is op basis van melk en veel suiker waarin een theezakje wordt gehangen dus geen thee met melk maar melk met thee. Het geeft je gauw een vol gevoel. En wordt met de tijd lekkerder.
Zoals de meeste lezers begrepen hebben zijn mijn ouders ook in nepal geweest en ondanks de wat trubbelige reis (ze hadden last van de staking en moesten een week eerder terugvliegen) hebben ze aan de lijf ondervonden hoe behulpzaam men is. Spontaan stopt een auto en gooit 4 jonge mensen eruit die konden wel naar boven gaan lopen.
Mijn ouders mochten meerijden naar de top een view towerpoint. Ik ben keurig omhoog gelopen en we hadden boven zo’n helder weer dat we de Mount Everest hebben zien liggen. Weer zo’n kadootje want nu hier de lente met 29 tot 30 graden is aangebroken is het weer vaak nevelig.
Een aparte en leuke ervaring was ook de kapper. Ik had een zakje henna van thuis meegenomen en wilde dit weleens uitproberen op mijn kamer ging dat moeilijk dus vroeg ik Santi een van de leraressen van het centrum waar ik moest zijn. De beauty salons staan met de borden op de gevels maar de salon is niet zichtbaar van de weg in tegenstelling tot de herenkappers die overal op straat gebeuren. Santi wist een goede salon en ging mee. Met veel verve en geduld werd de henna ingebracht en moest een uur inblijven ondertussen was er een andere klant binnen gekomen voor het epileren van de wenkbrauwen een kunstige gezicht hoe dat gebeurt met een lang stuk draad tussen de tanden van de kapster en vingerwerk werden de haartjes verwijderd. Manicuren voor voeten en handen gebeurt ook in de salon. Ik vermoed dat ze wilde sluiten want na een half uurtje (45 min ) werd ik geroepen om te spoelen,ik werd in een open binnenruimte gebracht en met de tuinslang en zeer koud water werd mijn haar uitgespoeld. Niet alles zo te voelen maar men zei dat ik vanavond maar mijn haar moest wassen met shampoo wat ik zeker van plan was. Toch kwam er nog een fohn aan te pas om het haar te drogen.
Na afloop vroeg Santi of ik met haar mee naar huis ging. Ze woont in een oud Newarihuis een smalle donkere doorgang en na de nodige trappen liet ze me vol trots haar kamer zien. Men loopt hier altijd op slippers zomer en winter omdat je zo gauw je ergens binnen komt je de schoenen uitschopt en op blote voeten binnengaat. Binnen ligt zeil en meestal een rieten mat of tapijt vaak al erg versleten met de nodige gaten.
Bij Santi stond behalve de twee bedden waar men met vieren slaapt(de vrouwen) een soort spinnenwiel waar haar moeder spint en weeft met heel fijnen garen voor de pashmina’s. Verder kennen ze geen kasten maar een grote lat waar een enorme berg kleding over heen ligt. Haar jongste zusje komt binnen in haar schooluniform graait in de grote berg loopt weg en komt even later omgekleed terug en gooit de rest er weer op behalve de stropdas die wordt keurig opgehangen.
Verder staat er in de kamer een grote dekenkist met erop een televisie er is 1 gloeilampje aan het plafond verder kaarslicht. Onder het bed haalt ze de suiker en thee tevoorschijn. Santi vertelt dat ze ‘s morgens van 6 uur tot 10 uur naar school gaat voor engelse les dan terug naar huis voor ontbijt (rijst en linzen ) en om 1300 gaat ze dan naar DMD centrum. Ze is 18 jaar en wil graag lerares worden. De meeste huizen hebben om in het woongedeelte te komen trappen.Beneden is of een berging voor motors etc of een winkel. De bovenste verdieping is de keuken. De reden is mogelijk dat etensgeuren snel weg zijn maar een betere reden is dat men vroeger op hout stookten en hierdoor vaker brandjes waren men kon dan nog vluchten uit het huis.
Met Surjan van het DMD ben ik begonnen een soort kijkdoos te maken van een droomstad. Hij tekende een klassiek newari huis met drie verdiepingen en toen ik vroeg of er geen planten /bloemen waren tekenden hij die op het dak. Natuurlijk en stom van mij maar hier staan de planten allemaal op het dak ook beneden tekende hij geen ramen alleen een deur.
Verder zie je overal kleine overdekte (schaduw) hangplekjes zelf in het veld staan ze een soort rustplek (schuilplek) Hier in de stad rol je je mat uit en “hangen” maar of zo als het mij overkwam op 4 maart toen ik de jongens Mohan en Kumar bezocht.
Laat ik bij het begin beginnen. Mala en ik kwamen met de bus uit Baktapur. Bij de bus staat Indria met Bhagawatti en nog een heel gezelschap ons op te wachten. Dit bleek Mohan met zijn vader en Kumar met zijn moeder. Het appartement van Indria is te ver weg en dus zoeken naar een plek waar we konden gaan zitten praten. Men weet een tempel en daar lopen wij op af. Midden op het tempelplein staat zo’n overkapping en daar nemen we plaats. Als ik begin te vragen staan er gelijk een hele meute belangstellenden om mij heen. Hoe kan ik dan bij een puber van 14 jaar een lichaamlijk onderzoek doen? Men gaat op zoek en achter een klein deurtje op het tempel complex vinden we zo’n gallery en ik rol daar een mat uit en vraag of Mohan zich wil uitkleden kost even overredingskracht maar toch lukt het. Ook mag ik een filmpje maken helaas is dit bestand te groot om over te mailen Oke, nu iets over de situatie van deze twee jongens Mohan en Kumar ,allebei 14 jaar met totaal verschillende problematiek.
Mohan heeft toen hij 1 jaar oud was koorts gekregen en krachtverlies van alle ledematen (polio,encephalitis?) nu is er met name een groot probleem in het belasten van het rechterbeen deze heeft totaal geen functie meer de voet is vergroeid in een lastige stand hij belast met gekantelde enkel ?voet de buitenste voetrand. Verder is er zeker 5 cm beenlengte verschil en ook de knie is instabiel door absoluut geen spierkracht. Omdat ook de linkerarm is aangedaan met gelukkig nog redelijk functie loopt hij steunend op een lange paal(bamboe) en hinkt zo vooruit. Zijn vader heeft net zelf drie zware buikoperatie achter de rug maar zorgt nu voor het gezin want moeder ligt in het ziekenhuis vanwege een val uit een boom bekken gebroken. Mohan heeft nu binnenkort examens en na die tijd hopen we een afspraak te kunnen maken bij een orthopedische arts in hetzelfde ziekenhuis als de moeder ligt.
De andere jongen Kumar blijkt regelmatig te vallen. In eerste instantie begreep ik hun verhaal niet helemaal want hij liep rustig mee naar de tempel en er viel me niets op wel dacht ik dat hij slecht zag. Bij het doorvragen lijkt het op kleine absences toch nog wel 2/3 per uur. Hij is ook nooit naar school geweest verder is hij net uit het ziekenhuis ontslagen waar hij een hartoperatie heeft gehad. Voor hem gaan we de neuroloog consulteren mogelijk nog komende week. Waarschijnlijk volgen er nog diverse onderzoeken.
Toen ik klaar was met de intake en nog eens goed om mij heen keek realiseerde ik me dat dit toch wel een erge aparte situatie en ervaring was. Jammer dat er geen derde bij zat om dit op de foto vast te leggen want de situatie was het waard en ik hoop dat jullie dat samen met mij ook ervaren.
Als fysiotherapeut in een vreemd land een consult doen in een tempelcomplex in de open lucht. Voorlopig waren dit de kinderen uit de buurt. Ik heb nog een kort weekje hier en dan vlieg ik naar pokhare voor de andere kids.
Helaas begint het budget te slinken (niet mijn persoonlijke ondanks het verlies van portomonee met pinpas en credit vaak zit het mee soms zit het even tegen) maar ik bedoel van het gehandicaptenproject dus wees niet verbaast als ik via deze weg in de toekomst een actie bekend maak waarop ik probeer nog wat geld op te halen maar daarover later meer.
Nameste, voli Fetaulaa(tot de volgende keer).
-
11 Maart 2005 - 06:34
Gerda:
Klinkt erg makkelijk en heerlijk eenvoudig al de kleding over een hangende stok. Idee om op te volgen? Wat een bijzondere ervaring een consult in de open lucht en bij een tempelcomplex. Verdient ook navolging wat mij betreft. Groetjes -
11 Maart 2005 - 11:09
Ico:
hoi Jos,
Leuk om in mij lunchpauze weer even richting Nepal te gaan! Volgens mij maak je je goed nuttig. Mooi verhaal (dat naar ik hoop niet al te veel rugpijn heeft opgeleverd ;-) -
11 Maart 2005 - 18:03
Marjorie:
Hoi Jos,
Wat een leuke verhalen allemaal! Je ouders ook helemaal reislustig geworden? Ik ben al helemaal blij met het vooruitzicht van 2 weken Kreta eind april, kan niet wachten om te gaan! Heb trouwens via via een baan op Kreta aangeboden gekregen, ga er eens driftig over nadenken. Veel plezier nog, XXX -
11 Maart 2005 - 21:18
Mia:
Hoi Jos, leuk weer wat van je te horen. met belandstelling je mooie werk gevolgtLaat snel weten hoe we je kunnen steunen woensdag zal ik een oproep voor inzameling doen bij onze vrienden Geniet en help verder en ontvang lieve Mia. groeten van -
14 Maart 2005 - 15:17
Marja:
Bedankt weer voor je heerlijke verhalen. Wat moet dit werk je een goed gevoel geven, dat je zoveel voor mensen kunt betekenen. Nog heel veel succes! -
14 Maart 2005 - 21:26
Ludy:
Hallo Jos
leuk weer even een ontspannen verhaal. Zo te lezen geniet je nog met volle teugen van de mensen daar en de mensen daar genieten vervolgens weer van jou. Dat geeft wel weer een goed gevoel denk ik. Ga zo door en bedankt voor een stukje Nepal in Nederland. -
16 Maart 2005 - 19:35
Nelly:
Hoi Jos
wat een prachtig verhaal heb jij geschreven en die foto's prachtig. -
17 Maart 2005 - 13:48
Odette:
Wij voelden ons hier in huis ineens heel Nepalees: hier hangen ook eeuwig en altijd de meeste kleren over horizontale vlakken! Ik heb trouwens zojuist Nola gesproken en al jouw berichten voor haar uitgeprint. -
17 Maart 2005 - 20:16
Hannie:
nu heb ik einedelijk ook internet thuis dus volg ik je op de voet Ben zo trots op je en vind het uiterst interessant wat je meemaakt.Ik moet alles vertalen voor Paco, die leeft ook met je mee.
kusjes. -
17 Maart 2005 - 20:26
Hannie:
Sorry voor de schrijffouten!
Paco heeft een nieuwe laptop en het is even wennen, niet denken dat ik mijn Nederlands vergetenn heb!Ik ben naar Holland gegaan voor de begrafenis van tante Ans. Het was erg emotioneel en heb gehuild met jouw mooie brief die je vader ons voorlas. Je was echt aanwezig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
